کرامت الله زیاری؛ رباب ملکی؛ ابراهیم معمری
چکیده
پایداری اجتماعی، میتواند بهعنوان یکی از مهمترین و کلیدیترین ابزار در برنامهریزیها و سیاستگذاریهای شهری محسوب شود. در این رابطه بین ابعاد توسعه پایدار، بعد اجتماعی یکی از ابعاد اصلی شناخته میشود. توجه به رعایت اصول پایداری و پیگیری اهداف آن در برنامههای توسعه باعث افزایش کیفیت زندگی مردم میشود. هدف ...
بیشتر
پایداری اجتماعی، میتواند بهعنوان یکی از مهمترین و کلیدیترین ابزار در برنامهریزیها و سیاستگذاریهای شهری محسوب شود. در این رابطه بین ابعاد توسعه پایدار، بعد اجتماعی یکی از ابعاد اصلی شناخته میشود. توجه به رعایت اصول پایداری و پیگیری اهداف آن در برنامههای توسعه باعث افزایش کیفیت زندگی مردم میشود. هدف اصلی از پژوهش حاضر، بررسی و ارزیابی شاخصهای پایداری اجتماعی در شهرستانهای استان خراسان شمالی است. برای مشخص شدن سطح پایداری اجتماعی، از الگوی تصمیمگیری چندمعیاره ترکیبی واسپاس استفاده شد. روش پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی و از لحاظ هدف، کاربردی میباشد. شاخصهای مورد مطالعه از طریق مطالعات کتابخانهای و استفاده از سالنامه آماری استان استخراج شد. بر پایه یافتههای پژوهش، شاخصهای پایداری اجتماعی در قالب مدل واسپاس نشان میدهد که شهرستان بجنورد با امتیاز 856/0، بالاترین و مطلوبترین شرایط را از نظر پایداری اجتماعی دارا میباشد و شهرستان اسفراین با امتیاز 009/0، نامطلوبترین شرایط را از نظر شاخصهای پایداری اجتماعی بهخود اختصاص داده است. همچنین نتایج نشان میدهد که همبستگی معنیداری بین ضریب (Q) توسعه پایدار اجتماعی و شمار جمعیتی شهرستانهای استان وجود دارد. در واقع، توزیع و نحوه تخصیص منابع و منافع که مهمترین عامل بهشمار میرود و رابطه جمعیت و توسعه را تعریف میکند، در شهرستانهای استان متعادل نبوده است. لذا پژوهش حاضر، نگاه ویژه مسؤولان و مدیران شهری را در سطوح مختلف تصمیمگیری و در نظر گرفتن شرایط وضع موجود، جهت توسعه زیرساختها و توجه به توزیع عادلانه امکانات و خدمات در بخشهای مختلف، بهگونهای که تمامی شهروندان در شهرها و روستاهای مختلف استان به این خدمات و زیرساختهای پایداری اجتماعی دسترسی داشته باشند، میطلبد.